Układ nerwowy kobiety dojrzałej

"Rozdzierający 
Jak tygrysa pazur
Antylopy plecy
Jest smutek człowieczy"

Edward Stachura "Nie brookliński most"

Czy zastanawiałaś się, co dzieje się z układem nerwowym kobiety dojrzałej? Jak znosi upływ czasu, pojawiające się zmarszczki, spadek atrakcyjności fizycznej, problemy ze zdrowiem? Otóż większość kobiet przechodzi okres okołomenopauzalny łagodnie, ale niektóre z nich mogą doświadczać rozmaitych dolegliwości związanych z zaburzeniami nastroju. Dotyczy to głównie kobiet, u których menopauza nie pojawiła się w sposób naturalny, a wymuszona była np. zabiegiem chirurgicznym (usunięcie jajników) lub tych, które wcześniej miały problemy natury psychicznej, bądź żyły w ogromnym stresie. Często występujące symptomy takie jak: przygnębienie i zmienność nastrojów, płaczliwość, bezsenność, brak energii, lęk, rozdrażnienie, słaba koncentracja mogą być objawami depresji. Wymienione dolegliwości często występują z objawami wypadowymi tj. uderzeniami gorąca, poceniem się. Zarówno jedne jak i drugie objawy powinno się leczyć, żeby poprawić poziom i jakość życia kobiety.

Co to jest depresja?

Depresja towarzyszy ludzkości od zarania dziejów. Cierpieli na nią starożytni, cierpią i współcześni. Na depresję chorowali: Aleksander Wielki, Ludwig van Beethoven, Vincent Van Gogh, Winston Churchill, Ernest Hemingway, Vivien Leigh, Peter Sellers i wielu innych. Nie ma chyba człowieka, który choć raz w życiu nie odczuwałby smutku. To uczucie jest wszystkim znane, ale być smutnym nie oznacza od razu chorować na depresję. Smutek depresyjny jest bardziej długotrwały, aniżeli zwyczajna chandra.

Depresja jest chorobą, tak jak chorobami są: cukrzyca, nadciśnienie tętnicze, grypa, zapalenie stawów. Depresja dotyczy naszego umysłu i naszych emocji, ale przy tej chorobie cierpi również nasze ciało. Nad depresją nie da się zapanować, tak jak nie da się zapanować nad gorączką czy bólem mięśni w grypie, wzrostem stężenia cukru w cukrzycy. Nad objawami depresji nie ma kontroli.

Jakie są przyczyny depresji?

Depresja może pojawić się u każdego, a powody mogą być różne. Najłatwiejszymi do zrozumienia i najczęstszymi są przyczyny psychologiczne - urazy psychiczne, których doznajemy w życiu, śmierć czy odejście bliskich osób, utrata pracy, majątku, kłopoty w rodzinie. Depresja może pojawić się u osób chorujących na choroby somatyczne. Im choroba bardziej przewlekła, tym większe ryzyko wystąpienia depresji.

Najbardziej typowe objawy depresji:

- smutek, przygnębienie, niemożność odczuwania radości ("nic nie cieszy")
- zmniejszenie zainteresowań
- bezsenność (płytki sen, budzenie się w nocy i nad ranem)
- lęk, uczucie wewnętrznego napięcia
- niska samoocena, poczucie beznadziejności
- zmniejszenie się apetytu, spadek wagi ciała
- uczucie ciągłego zmęczenia
- zmniejszenie aktywności seksualnej
- trudności w koncentracji
- wrażenie pogorszenia się pamięci, wrażenie niesprawności intelektualnej
- dolegliwości bólowe (bóle kręgosłupa, bóle głowy, bóle w klatce piersiowej)

Kto powinien leczyć depresję?

Najlepiej na leczeniu depresji zna się lekarz psychiatra. Psychiatria jest taką samą specjalnością medyczną jak każda inna. Psychiatra zna się na psychice ludzkiej, tak jak kardiolog na sercu. Jest on naszym sojusznikiem w walce z depresją. Jest kilka sposobów leczenia depresji. Najczęściej stosowane metody to:
- leczenie farmakologiczne
- psychoterapia

Pamiętaj, że depresja jest chorobą, którą powinno się leczyć. Do tego służą leki przeciwdepresyjne, jednak działają one z opóźnieniem.
Jeśli zauważysz, że coś złego dzieje się z Tobą, nie przedłużaj swojego cierpienia i nie martw swoich bliskich.

Choroba Alzheimera

Choroba Alzheimera spowodowana jest powolnym obumieraniem komórek nerwowych mózgu, która prowadzi do postępującej i nieodwracalnej utraty zdolności poznawczych. Choroba ta najczęściej rozpoczyna się po 65. roku życia i rozpoczyna się dosyć prozaicznie, chory zaczyna mieć problemy z tzw. pamięcią świeżą, czyli tym, co wydarzyło się w niedalekiej przeszłości. W chorobie tej dochodzi do tzw. otępienia, gdzie chorzy mają problemy z zapamiętywaniem wydarzeń, rozumowaniem, uczeniem się. Objawy tej choroby występują w zadziwiającej kolejności: najpierw chory zapomina w jakiej kolejności wykonuje się codzienne czynności, traci poczucie czasu, a niekiedy przestaje rozumieć, co się do niego mówi, bywa, ze jest agresywny, ucieka z domu. Nie jest w stanie samodzielnie ubrać się, wykonać wokół siebie podstawową toaletę. Przykre jest dla samego chorego i jego rodziny brak zdolności do rozpoznawania znajomych i członków rodziny, problemy z poruszaniem się.

Naukowcy stwierdzili, że to właśnie kobiety częściej dotknięte są chorobą Alzheimera. Być może dlatego, że żyją dłużej niż mężczyźni. Powodów może być kilka m.in. wiąże się to z nagłym spadkiem hormonów płciowych - estrogenów.
Jakie czynniki zwiększają zachorowalność na chorobę Alzheimera?
- choroba Alzheimera w rodzinie
- starszy wiek
- płeć żeńska
- depresja
- choroby tarczycy

Co może chronić przed zapadnięciem na tę chorobę?

- terapia estrogenowa po menopauzie
- stosowanie leków przeciwzapalnych i antyoksydantów np. witaminę E

Do chwili obecnej nie znaleziono środków farmakologicznych, które leczyłyby tę chorobę, co najwyżej w zależności od stanu pacjenta, łagodzi się jedynie objawy choroby. Przyjmowanie estrogenów w Hormonalnej Terapii Zastępczej HTZ, obniża ryzyko wystąpienia choroby, opóźnia jej wystąpienie.

Jeśli zauważamy u siebie obniżenie nastroju, brak chęci do życia, szukajmy pomocy. Jest to pomoc nie tylko dla nas samych, ale i dla naszych bliskich, którym po prostu nie "zatruwamy życia"